5. Kalimantan - Pulau Derawan

Misschien klinkt het wat cliché maar toch...de pracht van het paradijselijke Sangalaki Archipelago laat zich maar moeilijk in woorden vatten. De visjes zijn er even talrijk als kleurrijk en het koraal heeft de zotste vormen! Onze pogingen blijven voorlopig steken bij "het water is er groener dan blauw" want het turkoois hier kent varianten waar Natacha's bloesje in een oogwenk bij verbleekt ;-)
 

Op het kleine eiland Derawan (je loopt het rond in een halfuurtje) betrekken we een huisje op het einde van een pier. De wijdse zee als enige buur (buiten broere gerekend, uiteraard!) In de verte een mooie horizon, onder ons scholen 'springerige' visjes en trage reuzeschildpadden. Eenmaal geeft onze, over het algemene vlakke buurman, 's nachts stevig van jetje: het stormt zo hard dat het volledige ponton gedwongen meedanst. (En nee, we hebben het dus niet over Johan, berucht voor het placeren van dansjes, zo hard kan zelfs hij niet stampen!) Niet belemmerd door ook maar enige verplichting (zàlig!) en genietend van al dat schoons, blijven we een kleine week op Derawan. We wanen ons vis en snorkelen tot onze poep is verbrand (Ter info: UV-stralen gaan dus wél door onze short heen: getest maar niet goed bevonden!) Derawan blijkt trouwens een geliefd toevluchtsoord voor zeeschildpadden, ze komen er hun eitjes leggen. Pietzakken zoals we af en toe wel 'ns durven te zijn (héhé!), hebben we de chance dat we een mama-schildpad in volle arbeid zien (en wát voor een arbeid: 136 kastarts floepen er uit: respect!) Een natuurorganisatie op Derawan ontfermt zich over de schildpadeitjes en haalt ze van het strand weg vooraleer de locals er een omeletje mee weten te maken. Na enkele weken in het warme zand zijn de eitjes uitgebroed en worden de baby-schildpadjes terug op het strand gelost. We mogen er bij zijn als de kleine pagaddertjes in de donkere nacht worden vrijgelaten.(überkoddig natuurlijk, dat zie je van hier!) Met hun minipeddeltjes roeien ze zich een weg door het mulle zand, recht naar zee! Allé, da's toch de bedoeling want sommige lopen vooral naar het licht van onze zaklampen. De beestjes die volledig de verkeerde kant oplopen, moeten dus opnieuw richting zee worden gelokt, wat een exodus! (Even wordt het spannend wanneer een Hollandse toeriste in alle opwinding, temidden van de schildpadjes, voluit op'r kroketten kletst..gelukkig geen geplette padjes!) 

 

En we hebben nog meer chance... op onze tweede snorkeltrip worden er manta rays gespot. Onze bootman heeft het goed in de smiezen en laat ons net op de juiste plaatsjes het water inplonzen waardoor we met zo'n 20 manta's mogen meezwemmen. In al hun logheid zweven ze gracieus naast ons in het water...kippevel!! We proberen er alles uit te halen, zwemmen zo hard we kunnen maar de manta's zijn niet bij te houden...met enige spijt moeten we ze zien verdwijnen in het diepdonkere niets... 

 

Maar als je dan zou denken alles gezien te hebben, haha, maak dan kennis met de kwallen van Sangelakki! Op het eiland Sangelakki ligt een zout meer waarvan de verbinding met de zee slechts enkele honderdduizenden jaren geleden werd verbroken (Van een   dergelijk meer met deze unieke eigenschappen bestaan er maar 2 in de wereld ) Bon, in dit meer  huizen miljoenen kwallen die over de jaren heen zodanig zijn "gemuteerd" dat hun tentakels niet meer prikken. Je pakt een plonsje in het groene transparante water en je wordt omgeven door duizenden oranje-roze kwalletjes. De schattige kleinste (jawel, ook kwallen kunnen best snoezig zijn) hallen net geen centimeter, de grootste moeten zo'n diameter van 20cm hebben. Samen met nog een 3tal andere soorten kwalletjes vullen ze het psychedelische waterruim. We pakken ze vast, spelen er mee, leggen ze op ons hoofd, steken ze in elkaars broek (wat verwacht je als je met 2 venten - jongetjes ;-) onder baan bent)! Curieus!

 

Rondreizen in Kalimantan laat zich eerder omschrijven als "tjolen" en vergt toch wel enige zin voor avontuur (waar het ons gelukkig niet aan ontbreekt!) 

Met een pakje smelly fish in de nek, op de achterbank van een bemo-busje, goed gewaar van elke bocht én elke krater in de weg, tjezen over de ruige wegen, het vraagt om enige grenzen te verleggen. Blij onze pekkels te kunnen strekken en verlangend naar een goed bed, gaan we in Berau op zoek naar een hotel. Lijkt op het eerste zicht een piece of cake, het ene hotel ligt er naast het andere. Ongeacht je budget, voor elk wat wils, zo lijkt het wel! Maar schijn bedriegt want als we na enkele keren de deur worden gewezen onder het mom van "Fully booked" voelen we nattigheid. Medereizigers hadden ons al eerder verteld dat in hotels in Kalimantan, blanken vaak niet worden toegelaten maar eerlijk gezegd, we wisten eigenlijk niet goed wat er van moesten geloven (Een hotel dat geen toeristen wil?!?) Nu, 't bleek dus wel te kloppen! We weten nog altijd niet goed waarom (Is het echt racisme of heeft het te maken met hotlvergunningen?) maar prettig is anders!  Met een goeie portie lef en listigheid weten we ons na dan toch na enige tijd een kamer te bemachtigen. 

De volgende dag  trekt Johan richting Bali, wij gaan een stapje verder in Kalimantan...